Chrześcijanie dawnych wieków podchodzili do takich kwestii poważnie. Byli ludźmi wielkich pragnień. Świadomi tego, jak sprawy pilne potrafią przesłaniać to, co ważne na (naj)dłuższą metę, wymyślali przeróżne „ćwiczenia duchowe” – sposoby na odnowienie swoich serc i skuteczne dążenie do tego, ku czemu czuli się stworzeni. Opracowali metody pracy nad sobą, drogi systematycznego („rytmicznego”) rozwoju, wzmacniania woli, kształtowania charakteru i skutecznego realizowania woli Bożej (i swoich najistotniejszych pragnień).

W zupełnie zaskakujący sposób XXI wiek wraz z rozwojem nauk o systemie nerwowym człowieka (tzw. „neuronauki”) zdaje się potwierdzać bardzo dużo z tego zapomnianego w dużej mierze dziedzictwa. Odwołując się więc do starej chrześcijańskiej tradycji oraz do najnowszej nauki, chciałbym Was zaprosić do adwentowej podróży duchowej w kierunku odnalezienia ukrytego przez Boga w każdym z nas rytmu rozwoju. W tej podróży nowe pojęcia (np. „sprawczość”, „motywacja wewnętrzna”, „samoregulacja”) w zaskakujący sposób spotkają się ze starymi, zapomnianymi, lub opacznie dzisiaj rozumianymi (jakimi? – dowiesz się już wkrótce…)